Η ΑΝΝΑ Κ. ΚΑΙ Ο ΑΛΚΗΣ Π. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΙΑ. ΤΟΥΣ ΒΡΗΚΑΝ ΝΕΚΡΟΥΣ ΠΡΙΝ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ, ΕΞΩ ΑΠΟ ΜΙΑ ΕΙΣΟΔΟ ΚΑΠΟΙΑΣ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑΣ, ΚΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ ΚΟΥΜΟΥΝΔΟΥΡΟΥ. ΤΟΥΣ ΒΡΗΚΑΝ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΡΙΓΚΑ ΚΟΛΗΜΕΝΗ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥΣ. ΑΠΟ ΚΑΘΑΡΗ Κ ΟΧΙ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗ ΔΟΣΗ ΗΡΩΙΝΗΣ ΕΙΠΑΝ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ. ΗΤΑΝ Κ ΟΙ ΔΥΟ 19 ΧΡΟΝΩΝ. Η ΑΝΝΑ Κ., ΖΟΥΣΕ ΚΑΠΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΚΗΦΙΣΙΑΣ. ΜΟΝΑΧΟΠΑΙΔΙ. Ο ΠΑΤΕΡΑΣ, ΔΗΚΗΓΟΡΟΣ ΣΤΟ ΕΠΑΓΚΕΛΜΑ Κ Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΗΣ ΑΡΧΗΤΕΚΤΩΝΑΣ, ΔΕΝ ΗΘΕΛΑΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΑΛΛΟ ΠΑΙΔΙ. Ο ΑΛΚΗΣ Π., ΖΟΥΣΕ ΚΑΠΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΩΝ ΚΑΤΩ ΠΑΤΗΣΙΩΝ. ΠΑΙΔΙ- ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΑΠΟ ΤΕΣΣΕΡΑ ΠΑΙΔΙΑ- ΧΩΡΙΣΜΕΝΩΝ ΓΟΝΙΩΝ. Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΠΑΙΝΟΒΓΑΙΝΕ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ ΑΠΟ ΜΙΚΡΟΑΠΑΤΕΩΝΙΕΣ Κ ΜΙΚΡΟΛΗΣΤΕΙΕΣ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ, ΟΣΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΝΤΕΞΕ Η ΜΗΤΕΡΑ Κ ΤΟΝ ΠΑΡΑΤΗΣΕ. Η ΜΗΤΕΡΑ ΗΤΑΝ ΕΡΓΑΤΡΙΑ, ΣΕ ΕΝΑ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΣΟΚΟΛΑΤΑΣ .
Η ΑΝΝΑ Κ. ΚΑΙ Ο ΑΛΚΗΣ Π. ΓΝΩΡΙΣΤΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΑ 15 ΤΟΥΣ ΣΕ ΕΝΑ ΚΛΑΜΠ. Η ΑΝΝΑ Κ. ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΗΣ Κ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ. Ο ΑΛΚΗΣ Π. ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΚΑΛΟΣ ΜΑΘΗΤΗΣ Κ ΤΟ ΠΑΡΑΤΗΣΕ . ΔΟΥΛΕΒΑΙ ΣΕ ΕΝΑ ΣΥΝΕΡΓΕΙΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΑΡΚΕΤΑ ΚΑΛΟΣ .
ΟΤΑΝ ΓΝΩΡΙΣΤΗΚΑΝ Ο ΑΛΚΗΣ Π. ΕΚΑΝΕ ΗΔΗ ΚΑΠΟΥ ΚΑΠΟΥ ΚΑΝΕΝΑ ΤΣΙΓΑΡΙΛΙΚΙ Κ Η ΑΝΝΑ Κ. ΕΠΕΡΝΕ ΚΑΠΟΥ ΚΑΠΟΥ ΚΑΠΟΙΟ ΧΑΠΑΚΙ. ΑΡΑΙΑ Κ ΠΟΥ.
ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΝ ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΑΠΟ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥΣ. ΙΣΩΣ ΔΕΝ ΑΝΤΕΞΑΝ ΤΗΝ ΠΙΕΣΗ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ, ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ, ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ, ΤΗΣ ΖΩΗΣ, ΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ. ΖΟΥΣΑΝ ΑΠΟ ΔΩ Κ ΑΠΟ ΚΕΙ.
ΠΗΓΑΝ ΣΕ ΠΟΛΛΑ ΜΕΡΗ Κ ΔΟΥΛΕΨΑΝ. ΑΡΧΙΚΑ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΚΑΤΙ ΦΙΛΟΥΣ Ο ΑΛΚΗΣ Π., ΩΣ ΠΛΑΣΙΕ ΒΙΒΛΙΩΝ. ΜΕΤΑ ΣΤΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΣΕ ΚΑΦΕΤΕΡΙΑ, ΣΤΗ ΡΟΔΟ, ΣΤΗΝ ΚΩ, ΣΤΟ ΝΑΥΠΛΙΟ.
ΤΟΝ ΤΕΛΕΦΤΑΙΟ ΧΡΟΝΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥΣ ΜΠΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΗΡΩΙΝΗ. ΤΑ ΧΑΠΙΑ Κ ΤΟ ΧΑΣΙΣ ΔΕΝ ΕΚΑΝΑΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΙΑ. ΓΥΡΙΣΑΝ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ. ΕΠΕΡΝΑΝ ΔΑΝΕΙΚΑ ΑΠΟ ΦΙΛΟΥΣ,ΑΠΟ ΣΥΓΚΕΝΕΙΣ, ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ, ΑΠΟ ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ. ΕΜΕΝΑΝ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΦΤΗΝΑ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ Κ ΜΕΤΑ ΓΝΩΡΙΣΑΝ, ΟΛΕΣ ΣΧΕΔΟΝ ΤΙΣ ΠΛΑΤΙΕΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ.
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΣΥΝΤΟΜΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥΣ ΗΡΘΕ ΠΡΙΝ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ ΣΕ ΜΙΑ ΕΙΣΟΔΟ ΚΑΠΟΙΑΣ ΠΟΛΥΚΑΤΟΚΙΑΣ. ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΝΕΚΡΟΙ ΜΕ ΤΙΣ ΣΥΡΙΓΚΕΣ ΚΟΛΗΜΕΝΕΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥΣ 5:30 Η ΩΡΑ ΤΟ ΠΡΩΙ.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΝΑΣ Κ. ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΛΚΗ Π. ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΗ. Κ ΑΝ ΣΑΣ ΦΕΝΕΤΑΙ ΟΤΙ ΠΟΛΥ ΜΕΛΟ ΕΙΝΑΙ, ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ . Κ ΑΝ ΑΝΑΡΩΤΙΕΣΤΕ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟ ΕΙΔΑΤΕ ΣΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΚΑΝΑΛΙΩΝ Κ ΔΕΝ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑΤΕ ΣΤΙΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ,
ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΔΕΝ ΤΟΝ ΞΕΡΩ.
Κ ΑΝ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΑΣ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΠΕΙΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥΣ ΄Η ΟΤΙΔΙΠΟΤΕ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΓΡΑΨΕΤΕ ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΛΩΣ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΕΤΕ.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
7 σχόλια:
Θλιβερό...
Το ότι δεν ακούστηκε στις ειδήσεις δεν μου κάνει εντύπωση. Παρόμοια φαινόμενα έχουν γίνει πλέον ρουτίνα και δεν πουλάνε...
Οσα θα πω είναι εντελώς υποθετικά. Αν διάβαζα το post σου και θα έπρεπε χωρίς περισσότερα στοιχεία να γράψω ένα σενάριο για τις ζωές των δύο αυτών παιδιών, αυτά θα έγραφα...
Τι βρίσκω κοινό στις ζωές τους; Η Αννα και ο Αλκης, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, ήταν παιδιά παρατημένα στην τύχη τους, ίσως υπερβολικά ελεύθερα, ίσως και υπερβολικά πληγωμένα.
Η Αννα -υποθέτω- ήταν ένα κορίτσι που οι γονείς της δεν διέθεταν τον απαραίτητο χρόνο για να ασχοληθούν μαζί της. Ισως γι' αυτό να μην ήθελαν και δεύτερο παιδί. Είχε από τους γονείς της ότι ήθελε, εκτός από επαρκείς δόσεις αγάπης. Ο Αλκης, ανάμεσα σε δύο γονείς που δεν είχαν τη δύναμη να μεγαλώσουν, όχι τέσσερα παιδιά, άλλα ούτε ένα. Και έτσι, με τις δικές τους σκοτούρες, δεν μπόρεσαν να δούν το παιδί τους να κατρακυλάει...
Δεν λέω ότι και τα παιδιά δεν έχουν μερίδιο ευθύνης για ότι συνέβη, διότι δεν είναι δυνατόν να μην υποψιάζεσαι πού μπορεί να σε οδηγήσει ένα χαπάκι ή μια μυτιά. Και μου τη σπάει όταν κάποιος που έχει προβλήματα το ρίχνει στις ουσίες. Μου τη σπάει όταν κάποιος είναι δειλός.
Ολοι εχουμε περάσει δύσκολες ή και τραγικές καταστάσεις στη ζωή μας. Η μαγκιά είναι να τις πολεμάς, όχι να σηκώνεις τα χέρια ψηλά και να το παίζεις θύμα της μοίρας και της κοινωνίας. Με θυμώνει πολύ αυτό.
Σταματάω να γράφω γιατί αρχίζω να μου θυμίζω την αγόρευση του πατέρα της Λάσκαρη στον "Κατήφορο"....
Ελπίζω μόνο οι ψυχές τους να μπορέσουν να βρούν τη γαλήνη και να είναι για πάντα μαζί...
Εχω γνωρίσει πρώην χρήστες..
Δεν υπάρχει λόγος για να μπλέξουν παρά μόνο ότι δεν υπάρχει κάποιος για να τους κρατήσει μακριά. Δεν υπάρχει το μυαλό και το κουράγιο για να δουν τη ζωή με τα δικά τους μάτια.
Οσοι βρίσκονται από έξω είναι εύκολο να κρίνουν εγώ κρίνω με τα χειρότερα σχόλια. Μέχρι που γνώρισα ένα άτομο που πάλεψε και παλεύει από τότε κάθε μέρα για να μην κυλήσει ξανά. Είναι δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο. Χρειάζεται κουράγιο, δύναμη και ανθρώπους που μπορούν να καταλάβουν... .δηλαδή όχι εμάς!
Η λύση των ναρκωτικών για εμένα ήταν και είναι η εύκολη λύση για να βρεις όλα όσα πρέπει να παλέψεις για να αποκτήσεις...
Δεν έχω να προσθέσω τίποτα παρα μόνο ότι αισθάνομαι μια απέραντη θλίψη για κάθε Άννα και για κάθε Άλκη, όπως και για κάθε γονιό που βρίσκεται μπροστά σ' αυτό το πρόβλημα...
Htan filoi soy?..
Den yparxoun logia parigorias.
Ftaei i kwlokoinwnia mas. Auto mono.
Oso gia to giati den akoustike stis eidiseis.. ta pio simantika themata den akougontai stis eidiseis..
Gero pligma.
Na eisai kala.
spy .. Από σύμπτωση είχα την ίδια εμπειρία. Σκούπισα το δάκρυ το βράδυ κι αράδιασα τη θλίψη μου σε στίχους........
ΑΧΡΩΜΑ ΟΝΕΙΡΑ
Απόγευμα Σαββάτου στην πολύβουη πόλη
με τον ουρανό θολό και τον αέρα να φυσάει..
Δίπλα ακριβώς από τις γραμμές του τρένου
το ακατοίκητο νεόχτιστο, σιωπηλό και κρύο.
Έβρεχε απ΄το πρωί μέχρι και το μεσημέρι
Κι όταν σταμάτησε, το δοξάρι δεν εμφανίστηκε.
Αν ερχόταν, αν έβγαινε έστω και για λίγο
Ίσως και να φώτιζε το μουντό τριγύρω τοπίο
και τα άχρωμα όνειρα των δυο παιδιών στο κτίσμα
που έψαχναν διέξοδο στην κιτρινωπή σκόνη.
Έτρεμαν οι σύριγγες στα χέρια τους, και δίπλα
το κουταλάκι πάνω απ΄τη φλόγα που έσβηνε.
Αργά και καταπραϋντικά κύλησε στις φλέβες τους
το λιωμένο στο ξινό φαρμάκι-βάλσαμο
Ο ένας άντεξε, ο άλλος όχι, και πέταξε στο πουθενά.
Σε λίγο, δυο διαφορετικές σειρήνες ηχούσαν δυνατά
αναστατώνοντας τους εφησυχασμένους της γειτονιάς
Αστυνομικοί και νοσοκόμοι στο καθήκον της βάρδιας.
Μετά, όλα όπως πρώτα, σιωπηλά κι ανέκφραστα
Παντού σφαλισμένα παράθυρα και άδειες καρδιές....
Η μοίρα υπάρχει και κάποιους τους κυνηγά. Δεν υπάρχει πως και γιατί, απλά έχει τελειώσει η ζωή σου χωρίς γιατί... Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.
Κάποτε γνώρισα ένα κοριτσάκι, μόλις 14 χρόνων βουτηγμένο βαθειά στην ηρωϊνη, που είχε τσιμπήσει και ηππατίτιδα C. Μου είπε την παρακάτω φράση, που έμεινε χαραγμένη στο μυαλό μου για πάντα, γιατί με δυο λέξεις μου τα είπε όλα! "Οι γονείς μου είναι χωρισμένοι. Ο πατέρας μου έχει ξαναπαντρεφτεί και ζει με την καινούρια του οικογένεια και η μάνα μου συζεί με το φίλο της. Εγώ νοιώθω ξένη και στο σπίτι του πατέρα μου και στο σπίτι της μάνας μου. Όπου κι αν πάω νοιώθω ξένη! Κάθομαι στα παγκάκια στα πάρκα και μιλώ στους αγνώστους δίπλα μου για τη ζωή μου και τον εαυτό μου. Ξέρω ότι δεν μ΄ ακούει κανείς, όμως εγώ πρέπει να τα πω κάπου, για να τα βγάλω από μέσα μου, γιατί με πνίγουν!!".
Αυτά. Ελπίζω να δεις το ετεροχρονισμένο σχόλιο μου, γιατί τώρα σε ανακάλυψα.
Δημοσίευση σχολίου